دو نفر با یک دیگر رفیق بودند؛ یکی از آن دو ، فضل و کمالش بیشتر بود و دیگری بهره چندانی از کمال نداشت. از بس که رفیف بی کمال بالای منبر سخنان غلط می گفت،روزی رفیق با کمال گفت: هر وقت بالای منبر سخن بی قاعده و غلط گفتی ، من سرفه می کنم تا سخنت را اصلاح کنی. تا اینکه روزی رفیق بی کمال بر بالای منبر رفت تا سوره قاف را تفسیرکند؛لذا گفت: “قاف” از قضا رفیقش بی اختیار سرفه کرد . رفیق منبریش به خیال آنکه آیه را غلط تلفظ نموده ،گفت:”قوف”. این بار رفیقش عمدا سرفه کرد تا اشتباهش را به او بفهماند . رفیق منبری گفت:”قیف”. دوستش بار دیگر سرفه کرد. رفیق منبری گفت:سرفه و مرگ ،خلاصه یا “قاف” یا “قوف” یا “قیف”
دیروز همسایه ام از گرسنگی مرد ، در عزایش گوسفندها سربریدند ( شریعتی )
از خداوند چیزی برایت میخواهم که جز خدا در باور هیچکس نگنجد! دکتر شریعتی.
در
بیکرانه زندگی دو چیز افسونم کرد ، آبی آسمان که می بینم و میدانم نیست و
خدایی که نمی بینم و میدانم که هست.. ( دکتر علی شریعتی )
روزگاریست که شیطان فریاد می زند: آدم پیدا کنید! سجده خواهم کرد. ( شریعتی )
در دردها دوست را خبر نکردن ، خود نوعی عشق ورزیدن است! ( دکتر شریعتی )
1) قبلی غذا میباس رف دسشویی
2) بغل دسی بزرگونی مجلس می باس وایساد ( اونجا سفره پر رنگ ترس)
3) اول مرغ ا کباب ا ماهیا وردار بدی برنجا بکش(تو نسخه اصیل تر میگن اصی برنج نکش)
4) اگه سری میزی عروسیا ایناس، آاآ میبینی ضایع نیست،بشقابی بغل دسیادا بذار زیری بشقابد تا کسی بغل دسد وای نسد
5) دوغاآخری دس بخور آخه ماساش کفی دلد میشیند سیر میشی
6)کمر بندا اول محکم کون آ یخده یخده واز کون تا آجری بیچینی
۱ـ فقر و بدبختی :
واژه «بدبخت» به معنای کسی است که دارای بخت و اقبال بد باشد، از این رو به
کسی که مصیبت‌ها، فلاکت و رنج فراوان دارد بدبخت می‌گویند. در میان گفتار
پیشوایان دین یکی از عوامل بدبختی فقر و تهیدستی است.
امام علی می‌فرمایند:«الفقر مع الدین الشقاء الاکبر(۶۷) ؛ازبزرگترین بدبختی‌ها این است که بدهکاری با فقرهمراه شود.