سن ۱۴ سالگی: تا پارسال هر کی بهشون می گفت: چطوری؟ می گفتن: خوبم مرسی! حالا میگن: مرسی خوبم
سن ۱۵ سالگی: هر کی بهشون بگه سلام ، میگن: علیک سلام! ... نقاشیشون بهتر میشه (بتونه کاری و رنگ آمیزی و...)
سن ۱۶ سالگی: یعنی یه عاشق واقعین! ... فردا صبح هم می خوان خودکشی کنن! ... شوخی هم ندارن
سن ۱۷ سالگی: نشستن و اشک می ریزن! ... بهشون بی وفایی شده! ... (کوران حوادث)
سن ۱۸ سالگی: دیگه اصلا عشق بی عشق! ... توی خیابون جلوی پاشون رو هم نگاه نمی کنن
سن ۱۹ سالگی: از بی توجهی یه نفر رنج می برن! ... فکر می کنن اون یه آدم به تمام معناست
سن ۲۰ سالگی: نه ، نه! ... اون منو نمی خواست! ... آخرش منو یه کور و کچلی می گیره! می دونم
سن ۲۱ سالگی: فقط ۲۷-۲۸ سالگی قصد ازدواج دارن! فقط
سن ۲۲ سالگی: خوش تیپ باشه! پولدار باشه! تحصیلکرده باشه! قد بلند باشه! خوش لباس باشه! ... (آخ که چی نباشه)
سن ۲۳ سالگی: همه ء خواستگارا رو رد می کنن
سن ۲۴ سالگی: زیاد مهم نیست که چه ریختیه یا چقدر پول داره! فقط شجاع باشه! ما رو به اون چیزی که نرسیدیم برسونه
سن ۲۵ سالگی: اااااااه! پس چرا دیگه هیچکی نمیاد؟! ... هر کی می خواد باشه ، باشه
سن ۲۶ سالگی: یه نفر میاد! ... همین خوبه! ... بــــــــــله
سن ۲۷ سالگی: آخیـــــــــــش
سن ۲۸ سالگی: کاش قلم پات می شکست و خواستگاری من نمیومدی
سلام:
از نوشته هات کلی حظ بردم دمت گرم یک
با هام تماس بگیر چون خودم حوصله وبلاگ نویسی ندارم اما طنز نویس بدی نیستم دو
دوست دارم بیشتر باهات آشنا بشم سه
این دو بیتی رو رو که توی یکی از کتاب های استاد باستانی پاریزی دیدم تقدیمت می کنم
ای آفت روح و جسم و جانم که توئی
وی مایه غارت دکانم که توئی
ریمل به چش پودر به رخ و رژ به لبت
آنقدر بزن که من بدانم که توئی