یک روز، مرحوم آیت الله میرزا احمد
مجتهدی تهرانی که خدا ایشان را غریق رحمت واسعه ی خویش نماید ؛ با حالی خاص به
بیان یک روایتی پرداختند که احساس کردم جگرم جلا و صفا پیدا کرد .ایشان فرمودند
:روزی فردی آمد خدمت امام معصوم ( امام باقر و یا امام صادق علیهما السلام که
تردید از بنده می باشد ) و به ایشان عرض کرد :
اگر روزی یکی از دوستان شما گناهی کند
، عاقبتش چگونه خواهد بود ؟
امام در پاسخ به وی فرمودند :
خداوند به او یک بیماری عطا می نماید
تا سختی های آن بیماری کفاره ی گناهانش شود.
آن مرد دو مرتبه پرسید : اگر مریض نشد
چه ؟
امام مجدد فرمودند : خداوند به او
همسایه ای بد می دهد تا اورا اذیت نماید و این اذیت و آزار همسایه ، کفاره ی
گناهانش شود .
آن مرد گفت : اگر همسایه ی بد نصیبش
نشد چه ؟
امام فرمودند : خداوند به او دوست بدی
می هد تا وی را اذیت نماید و آزار آن دوست بد ، کفاره ی گناهان دوست ما باشد .
آن مرد گفت : اگر دوست بد هم
نصیبش نشد چه ؟!
امام فرمودند : خداوند همسر بدی به او
میدهد تا آزار های آن همسر بد ، کفاره ی گناهانش شود .
آن مرد گفت :اگر همسر بد هم نصیبش نشد
چه ؟
امام فرمودند : خداوند قبل از مرگ به
او توفیق توبه عنایت می فرماید .
بازهم آن مرد از روی عنادی که داشت
گفت : و اگر نتوانست قبل از مرگ توبه کند چه ؟
امام فرمودند :
ب
به کوری چشم تو ! ما او را شفاعت خواهیم کرد .